Eind goed al goed, voldaan naar huis

Hallo allemaal,

Dit is mijn laatste blogverhaal. Mijn reis zit er namelijk op! Ik ben afgelopen zondagmiddag aangekomen in mijn oude, vertrouwde, koude kikkerlandje. Iets later dan gepland, want British Airways besloot mijn vlucht van Heathrow naar Amsterdam te cancelen en mijn backpack had zijn vlucht gemist. Ik kreeg deze de volgende dag gelukkig al thuisbezorgd, hetzij niet zonder kleerscheuren. Maar ach, mijn maandag bestond toch al voornamelijk uit schadeclaims invullen voor ziekte- en reiskostenvergoedingen (door mijn nieuwe vlucht moest ik eerst een tochtje maken naar Gatwick, en dat transferbussie is best duur), dus een claim voor damaged baggage kon er ook nog wel bij.

Hoewel ik alweer terug ben, wil ik toch graag wat vertellen over de laatste week, om mijn verslag volledig te maken.

Het belangrijkste: in mijn laatste week ben ik teruggekeerd naar het weeshuis! EINDELIJK. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar zelf wel erg op heb moeten aandringen. Toen ik in het ziekenhuis voor de zoveelste keer vroeg hoe lang ik nog elke dag moest komen opdagen en het antwoord 'at least two weeks' luidde, dacht ik: tot ziens. Niet dat ik haar niet serieus nam hoor. Maar 1. dat sloot de mogelijkheid uit om de kinderen nog mee te maken, 2. ik had inmiddels het gevoel gekregen dat elke verpleegster haar eigen theorietje en handelswijze had en ik door mijn abonnement op behandelkamer 2 nog de grootste expert was geworden op het gebied van wondverzorging en 3. ik denk dat als ik mijn leven lang in Ghana zou blijven wonen ik bij mijn begrafenis nog steeds een gapend gat in mijn voet zou hebben, want de genezing stond jammer genoeg de hele week al stil. Omdat ik een heel zielig, maar niet aangedikt verhaal vertelde over hoe erg het zou zijn mijn reis zo af te sluiten, mocht ik om de dag langskomen als compromis. In het weeshuis bleek later dat er twee Nederlandse vrijwilligers waren bijgekomen, waarvan er eentje verpleegster is. Ik natuurlijk dolblij, al kon de blijdschap van m'n moeder niet overtroffen worden. Dat ziekenhuis in Accra heb ik dus mooi niet meer gezien, want vanaf die dag had ik zorg aan huis. Yeay!

Elise, het meisje wat verpleegkunde heeft gestudeerd, bleek die week vaker nodig te zijn. Niet alleen ik had namelijk zo mijn probleempjes. Princilla, een weesmeisje van een jaar of negen, werd die week erg ziek. Ze heeft sinds mijn eerste aankomst in het weeshuis al last van haar arm en werd tot ik naar Accra moest behandeld door de lokale medicijnman: niet een rimpelmannetje met rastavlechtjes en enkel een lendendoekje om (ja lekker vooroordelend, maar die associatie had ik er altijd bij), maar gewoon een man in spijkerbroek met iets te veel kilo’s aan zijn lijf. Zijn geneeswijze is nogal traditioneel: hij gelooft in de kracht van kruiden, bomen en aardesoorten. Ik zal nooit zeggen dat die brouwseltjes van die man complete onzin zijn, maar als het echt ernstig wordt, en dat was zo in haar geval (haar arm kwam onder de blaren te zitten, sommige wel 4 centimeter groot!), prefereer ik voor haar toch wel een ‘echte’ arts! En dan nog weet je niet zeker of je goed zit, want de artsen in Ghana weten, zoals ik zelf dus ook heb ervaren, niet altijd waar ze mee bezig zijn, kennen het woord ‘steriel’ niet en laten je gerust uren wachten tot je aan de beurt bent (in haar geval 4,5 uur).

Het is naar en hartverscheurend om te zien wat zo’n meisje allemaal moet doorstaan. Ik schaamde me bijna om hoeveel zorgen ik me heb gemaakt om mijn eigen voet. Dat was er namelijk niks bij, of nou ja, dat was een stuk minder erg! Ook heel bijzonder om te zien dat ze, hoe jong ze ook is, zó sterk blijft, zo probeert niet te huilen, zo blijft benadrukken dat ze zich oké voelt, terwijl je in haar ogen ziet dat ze eigenlijk doodsbang is. Princilla is uiteindelijk in een ziekenhuis in Winneba opgenomen, waar ze meer gespecialiseerd zijn dan in Swedru. Hoewel ik dus voor mezelf niet meer naar het ziekenhuis hoefde die week, heb ik er toch heel wat bezoekuurtjes doorgebracht.

Gelukkig was er nog tijd voor wat anders. Wat ik heel leuk vond, was de dag dat ik met Elise en Myrthe, de Nederlandse vrijwilligers, matrassen ging kopen voor de kinderen. Ze hadden samen wel 1000 euro opgehaald, waar je – helemaal in Ghana – enorm veel mee kan doen! Deze matrassen zijn bedoeld voor in het nieuwe weeshuis, eind oktober zullen de kinderen namelijk verhuizen. Dat is fantastisch, want de nieuwe ruimte is groter en iedereen krijgt zijn eigen bed en gedeelde slaapkamer. Een enorme vooruitgang! Met 32 gebloemde en vrolijk gekleurde matrassen in de pick-up - het zag er hilarisch uit - kwamen we aan bij de kinderen, die ons al juichend en zwaaiend stonden op te wachten. Fantastisch vonden ze het! Ze begonnen een lied te zingen, waar onze namen persoonlijk in voorkwamen en we werden bedankt en door God gezegend. Dat voelde voor mij een beetje misplaatst, aangezien ik in tegenstelling tot Myrthe en Elise financieel nauwelijks wat had bijgedragen. Ik had enkel 1480 Cedi voorgeschoten, omdat de meiden pinproblemen hadden bij de bank. Maar om het prachtige lied van de kindertjes dan te onderbreken met ‘ho ho mij hoef je niet te bedanken, alle credits naar de rest’, ja, dat is dan net zo ongepast, ha ha.

Vrijdag, de dag voordat ik zou vertrekken, heb ik een kijkje genomen bij het nieuwe weeshuis. Ik ben samen met Charlotte (weeshuismoeder) aan de weg gaan staan om een taxi te pakken, want het is nog een eindje van het oude weeshuis vandaan. Je zult altijd zien dat wanneer je er echt eentje nodig hebt, er geen een langskomt. Na bijna een half uur wachten zonder enig succes zei Charlotte uit het niets: ‘do you mind if we take a motorcycle to the new house?’ Natuurlijk niet, HAD DAT GELIJK GEZEGD! WAAR WACHTEN WE NOG OP :D Met een behendige chauffeur, al rijdend over een ideaal mountainbikepad, terwijl je de wind door je haar voelt en je geniet van een zomers briesje in je gezicht, was dit weer een mooie ervaring op zich!

Maar dan breekt de laatste dag aan. Je weet dat je om 11 uur ´s ochtends wordt opgehaald en je zit er voortdurend aan te denken. Dit zijn je laatste paar uren, dit is misschien wel de laatste dag ooit dat je ze ziet. De kinderen, waar je zoveel plezier mee hebt beleefd, waar je zoveel van hebt geleerd en waar je toch ook gehecht aan bent geraakt. Als je dan hoort dat de ophaalauto pech heeft en het twee uur later wordt, ben je aan de ene kant blij, want je kan nog wat langer genieten, aan de andere kant wil je niet dat het langer duurt. De kinderen stellen zich in op wanneer je opgehaald zou worden, en hoe langer je moet wachten, hoe meer kinderen zeggen dat je niet moet gaan. Het is eigenlijk heel lief, maar ook droevig. Je wilt niet dat een kindje op je schoot zachtjes begint te snikken en een oudere jongen je in het Engels uitlegt dat hij huilt omdat je weggaat. Je waardeert het erg, maar het voelt ook dubbel als dezelfde jongen je een brief geeft (die ik pas in het vliegtuig mocht lezen), waarin staat dat hij elke dag verdrietig zal zijn vanaf de dag dat ik weer in Holland ben. Dat raakt je diep. Zoals je merkt, het afscheid was bij sommigen zwaar! En ook voor mij heel emotioneel. Ik vind het bijzonder dat ik ze eigenlijk maar drie weken heb meegemaakt, en toch zoveel van ze ben gaan houden. Aan de ene kant ben ik blij dat ik ze de liefde en aandacht heb kunnen bieden, die ze heel erg nodig hebben. Aan de andere kant voelt het ergens niet zo goed dat ik ze nu al weer verlaat. Gelukkig weet ik dat er nog twee hele fijne, goede vrijwilligers zijn die net zo hard hun best doen het ze naar hun zin te maken als ik. En voor mezelf is het een goede reden om Ghana en de kinderen weer eens een bezoekje te brengen!

Ik mis het land wel een beetje. De mensen waren zo lief. De warmte en de palm- en bananenbomen gaven je zo’n relaxt gevoel (al geven de roodgeeloranje boompjes in Nederland ook een mooi sfeerbeeld). Wat ik niet ga missen is de lucht! Eenmaal weer in je eigen land besef je hoe gezond en fris het hier ruikt. Misschien omdat Ghanezen vuilnis verbranden waar je bij staat en het iets te maken heeft met dat wij Nederlanders afgeschreven, oude, zwaar uitlaatgasproducerende busjes verschepen naar landen als Ghana, waar je om de haverklap ‘Janssen Textiel’ of ‘van Dijk Keukens en Badkamers’ voorbij ziet rijden…?

Hoe mooi het ook was, weer thuis zijn bij m’n vriendje en zijn grapjes die je zo lang niet hebt gehoord, en weer kunnen knuffelen met mijn kat die ik zo hebt gemist (die het overigens zelf geen reet boeit dat ik er weer ben, geloof ik), geeft ook een heerlijk gevoel. Het enige jammere is dat Tom me sinds mijn thuiskomst begroet met ‘Hoi Dettol’, aangezien ik nog steeds een enorme Dettol-lucht in mijn haar heb, doordat ik bij elke bucket shower twee drupjes van dat heftige spul heb gebruikt. Laten we hopen dat het er snel uitslijt.

Mijn reis is, ondanks mijn onverwachte tegenvaller, een fantastische ervaring geweest. Het was soms lastig en vermoeiend, maar het was het allemaal dubbel en dwars waard. Ik ben enorm blij en dankbaar dat ik een nieuw stukje wereld heb mogen ontdekken, die zo totaal anders is dan de wereld die ik altijd heb gekend. Het maakt je bewuster, rijker en wijzer, het maakt je blij! Zijn er mensen die mijn verslag lezen en zelf nog twijfelen of ze ook zo’n ervaring willen meemaken, dan wil ik bij deze je twijfel wegnemen: gewoon DOEN. Je zult er geen spijt van krijgen. Dat garandeer ik je J

Bedankt nogmaals voor de reacties en het medeleven, dat is toch ook een leuk stukje van je reis! Voor degenen die nog benieuwd zijn naar foto’s, ik heb eindelijk de mogelijkheid gehad er wat op te zetten. Het zijn niet alle foto’s, dus ben je benieuwd naar meer, kom maar eens langs op de koffie.

Daag!

Ik leef nog steeds en word beetje bij beetje weer gezond!

Hallo daar, Ja ik dacht, laat ik maar weer eens wat van me laten horen. Er is immers alweer bijna een week voorbij. De tijd gaat zo snel hier, ook al is mijn leven momenteel alles behalve spannend en spectaculair! Ik zit namelijk nog steeds met mezelf opgescheept in het hostel in Accra, ga ook nog steeds elke dag trouw langs het ziekenhuis voor mijn 'wound dressing' en houd de hele dag rust, dat wil zeggen: ik lees een boek en speel potjes patience die me enigszins frustreren, omdat ik het van de dertig keer ik nog maar één keer heb uitgespeeld (maar ik zal niet stoppen tot ik weer succes heb!). O ja, en ik doe altijd een - soms wel drie uur durend - dutje. Mijn talent voor slapen komt goed van pas, want de dag vliegt zo voorbij. Toch het is vrij eenzaam hier, ik ben namelijk de enige gast. Normaal gesproken zijn hier de hele week door vrijwilligers die hun introductiedagen volgen, maar door de ebola-angst (die echt onterecht is, aldus de mensen hier) is Ghana momenteel helaas veel minder in trek...Maar: hoe vriendloos ik hier ook ben, op mijn mobiel was het de afgelopen dagen buitengewoon gezellig! Dat wil ik echt nog even zeggen: heel erg bedankt voor alle reacties, facebookberichten, mails en appjes met al jullie steunbetuigingen en beterschapswensen! Reageren op alles was al een dagbesteding op zich. Ik heb me geloof ik nog nooit zo rijk en geliefd gevoeld :) Dan verder, mijn wond dat voor mijn gevoel in een ver ver verleden een schaafwondje was, heelt goed! Wat enigszins bijzonder is, want mijn bacterie bleek resistent voor mijn antibiotica. Ik heb nu nieuwe antibiotica, dus hopelijk gaat het met m'n andere wond (er moest zo nodig een flinke bloedblaar bijkomen, die geprikt is en ook is geïnfecteerd) ook snel beter. Mijn voet is trouwens wel weer maatje mens gelukkig. Zondag kijken ze of het genoeg is verbeterd om niet meer elke dag langs te hoeven komen en dus weer terug te kunnen naar het weeshuis. Ik duim ervoor. Omdat ik de hele week al op mijn reet zit, heb ik nou niet echt dingen beleefd waarvan ik denk, dat moet ik de rest van de wereld laten weten! Echter hoor ik wel van veel mensen dat ze uitkijken naar een nieuw verslag. En omdat ik die niet alleen maar wil laten gaan over mijn sociale isolement en mijn vervelende kwaaltje, zal ik iets proberen te vertellen over mijn kleine opvallende en leuke momentjes van de week. Wat begint met: een lied in het ziekenhuis. Prachtig. Ik zat in de wachtkamer te wachten, inmiddels bijna in slaap vallend, want wachten in Ghana duurt nógal lang. Word ik opeens wakker geschud door eenverpleegster die zomaar spontaan een lied gaat zingen! In het Afrikaans, maar door de woorden Jezus, Amen en Halleluja was de strekking me enigszins duidelijk. Had ze gewoon even zin in, zo leek het. Het leuke was dat de wachtkamer op dat moment vrij vol zat en iedereen vrolijk begon mee te zingen. Toen het lied afgelopen was stond er een man op, gewoon een vader van een patiëntje die net als ik moest wachten, die er een gesproken gebed achteraan plakte. De spontaniteit waarmee het gebeurde en het enthousiasme waar iedereen gelijk in meeging maakte me blij verrast. Het geloof wordt hier zo ongedwongen en vredig gebracht, ik zou spontaan weer actief Christen worden! Dan nog iets opvallend, wat ook weer te maken heeft met de houding van Ghanese mensen. Elke keer dat ik mijn dagelijkse uitstapje maak naar het ziekenhuis zijn er mensen die me aanspreken. Dat ik de enige blanke hier ben stimuleert dat waarschijnlijk nog eens. Echter is inmiddels de openingszin 'Hello, let me give you my number' veranderd in 'what happened to your legg?'. Met mijn voet in het verband en met maar één slipper aan (die andere ligt nog steeds in het weeshuis, omdat hij toentertijd met mijn zwelling toch niet paste. Ik dacht waarschijnlijk dat het nooit meer over zou gaan, of zo) vestig je daar natuurlijk de aandacht op. In het begin was ik altijd zo vriendelijk een compact verslagje te geven van het hoe wat en waarom, maar tegenwoordig is mijn antwoord 'infected' en daar houdt het dan mee op. Het is allemaal oprecht aardig bedoeld, maar ik kan de vraag bijna niet meer aanhoren zo vaak wordt ie gesteld. En dan heb ik het nog niet gehad over werkelijk álle mensen die met het voorbij lopen 'sorry okay' naar me roepen, in mijn oren nog steeds klinkend alsof ze zichzelf de schuld geven van wat mij is overkomen. Dat vind ik dan wel weer grappig! Nog tijd voor een andere anekdote? Ja, nu ik toch in m'n digitale pen ben geklommen. Wat ik zei over dat ik de enige gast ben klopt, maar er loopt hier natuurlijk wel enig personeel rond. Tina, mijn contactpersoon hier in Ghana en werkend bij de partnerorganisatie van mijn vrijwilligersorganisatie, is hier regelmatig te vinden. Karakteristiek aan haar is dat ze haar radio en televisie altijd tegelijkertijd aan heeft staan. En dan niet eentje wat zachter zodat de ander beter is te verstaan. Het is alsof de apparaten een wedstrijdje houden wie het meeste volume heeft, maar er geen duidelijke winnaar uit komt. Ik heb ook het idee dat de hele wereld haar nodig heeft, want ze heeft drie telefoons waarvan er altijd wel eentje afgaat. Ze is voor mij persoonlijk een beetje een Big Momma. Ze eet goed denk ik, is altijd aardig, heeft een echte Afrikaanse lach en wil alles doen om me tevreden te stellen. Of liever gezegd, wil alles laten doen. Een beetje een diva is ze namelijk wel. Ze heeft hier zo haar hulpjes rondlopen, die niet alleen zorgen dat ik te eten krijg en naar het ziekenhuis word gebracht, maar die haar ook van alle gemakken voorzien. Wanneer ze iemand nodig heeft neemt ze niet de moeite haar kamer uit te komen, maar roept ze gewoon met vrij veel decibel zijn of haar naam, ervan uitgaande dat deze wel ergens in de buurt is. Als ze dan iemand roept om een zakje appels of haar laptop naar haar kamer te brengen, terwijl ze zelf nog geen meter van haar eigen deur vandaan staat, verbaas ik me altijd wel een beetje, maar het blijft een prachtig mens. Ik zou nog andere dingen kunnen vertellen, want al typend komen er altijd nieuwe dingen op in je hoofd, maar ik heb toch wat meer behoefte aan m'n slaap. Het is hier nog maar half negen, maar dat is tegenwoordig voor mij hoogste tijd om naar bed te gaan! Hanen genoeg hier die je 's morgens extreem vroeg weer wakker maken. Tot snel, wellicht ben ik bij m'n volgende verslag al thuis!

En toen was het uit met de pret...

Sommigen van jullie begrijpen deze titel vast al wel, maar ook logisch als je denkt: 'huh, wat dan, hoezo?!'. De afgelopen week heb ik weer veel beleefd, maar leuk was anders... Vorige zondag, tijdens de terugreis naar ons weeshuis, voelde ik me niet zo goed. Ik had mijn ontbijt er die ochtend uitgegooid (in het restaurant, kon de wc niet eens redden, schaam me nog steeds dood) en hoe langer ik in de trotro zat, hoe meer last ik kreeg van mijn voet. Je weet wel, die voet waarmee ik een schaafwond had opgelopen, waar ik in mijn vorige verhaal nog zo luchtig en grappig over deed. Nou, zo grappig vond ik die wond inmiddels niet meer! Waar ik in de ochtend het idee had een middeltje te halen bij de apotheek, zei mijn oergevoel in de middag direct een ziekenhuis te bezoeken. Mijn voet had inmiddels namelijk de omvang van een olifantenpoot gekregen en begon nu écht zeer te doen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Daar gelijk cultuurshock 2 ondergaan, want de aanblik van het ziekenhuis van binnen was schokkend. Voor mijn reisgenootje reden genoeg om buiten te blijven, ik kon het haar niet kwalijk nemen. Zonder waarschuwing werd een niet fijn om naar te kijken bewusteloze vrouw naar buiten gebracht, werden doodzieke mensen gewoon in de hal verzorgd en was de rest van de wachtruimte gevuld met aan infuus zittende Ghanezen die duidelijk de zin van het leven even kwijt waren. Ikzelf werd ook nogal wanhopig, omdat ik de pijn niet meer verdroeg en ik niemand ook maar aanstalten zag maken me te helpen of me in elk geval te woord te staan. Van pure ellende zette ik het maar op een huilen, en dat bleek net als vroeger gelukkig te helpen. Mijn voet, die inmiddels duidelijk geïnfecteerd en opgezwollen was, werd schoongemaakt. Ik moest zelf in het gebouwtje ernaast nog even een injectievloeistof kopen en dan terugkomen. Ik wachtte een moment, omdat ik hoopte dat het een grapje was, maar toen dat niet zo bleek te zijn zette ik het maar op een hinkelen (van krukken hebben ze hier nog nooit gehoord en rolstoelen kunnen zonder hulp het ziekenhuis niet uit, doordat ze vast komen te zitten in het zandpad). Dat 'even' duurde uiteindelijk zo'n drie kwartier. Het ziekenhuis zelf was door zijn voorraad heen (een ziekenhuis zonder medicijnen, hoe verzin je het), het enige wat die meneer kon aanbieden was geouwehoer over een huwelijksaanzoek. Op dat moment echt het láátste waar ik zin in had! Ik was genoodzaakt zelf naar de apotheek te gaan wilde ik het krijgen. Al hinkelend en taxi in taxi uit belandde ik bij verschillende drugstores, bij nummer drie hadden we pas beet. Met mijn injectie (verpakt in een roze tijgerprinttasje, om het toch nog een beetje gezellig te maken) reed ik weer terug en bleek ik drie keer zoveel betaald te hebben, maar het kon me niet schelen. Ik had wat ik nodig had, moest over drie dagen terugkomen en alles kwam dan goed... Dat kwam het echter niet helemaal. De volgende dag werd ik wakker met hoge koorts en zweetaanvallen, reden genoeg om direct weer naar het ziekenhuis te gaan. Ik zou het geen tweede keer zo ver laten komen, denken dat het allemaal wel meevalt en het vanzelf wel weer overgaat. Eenmaal daar vertelde ik mijn verhaal, waarna de verpleegster me glazig aankeek alsof ik één of andere mongool was. Want ja, als ik over drie dagen moest terugkomen, wat kwam ik vandaag dan in vredesnaam doen? Ik was verbijsterd, wist van verbazing niks uit te brengen. Ze negeerde mijn zorgen over mijn koorts en het gezweet compleet, wilde m'n wond niet eens checken. Ik moest volgens de verpleegster maar weer naar huis gaan, maar ik weigerde en beval haar nu half jammerend uit onmacht om me alsjebliéft serieus te nemen. Mijn Ghanese chauffeur viel me bij. Dat leidde er gelukkig uiteindelijk toch toe dat ze mijn wond ging bekijken. Niet in een kamer (hoewel plek zat), nee, gewoon achterin de gang. Het was een vreselijk mens. Ik heb nog nooit in mijn leven iemand echt niet gemogen, heb nog nooit ook maar één vijand gehad. Maar aan haar had ik echt een hekel, een gloeiende. En dat was geloof ik wederzijds. Ik was naar haar mening denk ik een verwend Westers meisje, die alles weet en veel te veel vragen stelt. Maar ja, wij Westerlingen zijn dan ook gewend om te horen wat er met je gaat gebeuren, wat je krijgt ingespoten of krijgt toegediend en wat de verwachtingen ongeveer zijn. Hier in Afrika wordt je dat dus niet verteld. Je hoort te zwijgen, alles te accepteren en te vertrouwen op het kundige personeel (ahum). En ja, dat deed ik dus niet en geloof me, daar had ik alle reden toe. Ik had haar denk ik zwaar in haar functie beledigd. Gevolg was dat ze in het Afrikaans grappen over me maakte, met opzet m'n wond zo ruw behandelde dat ondanks dat ik m'n tanden op elkaar beet enkele kikjes me ontschoten en de tranen over m'n wangen rolden. Haar reactie: stop crying and stop talking to me. I have to do this, otherwise I have to cut your legg off. Heel geruststellend... Dat ik die avond in het ziekenhuis moest slapen, was na wat navragen volgens haar maar een slechte grap om me op te jagen. Echter, de dokter die ik erna sprak was serieus en had een andere mening, die wilde namelijk echt dat ik de nacht daar doorbracht. Dus lag ik opeens in een bed - à la judomat op wielen, geen kussens en geen lakens - en kreeg ik een infuus aangelegd. Hoe, waarom, voor hoe lang; ik had geen idee. Ik heb me nog nooit eerder zo alleen gevoeld. God wat heb je op zo'n moment je familie nodig en wat besef je dan ineens goed wat belangrijk voor je is. En de dokters steeds maar vragen of mijn vriendje in town is. Nee, aan de andere kant van de wereld net als de rest van iedereen die ik ken en dat is kut, ja! Ook 's nachts was 'minder fijn'. Toen deed het call-knopje het niet of had men geen zin om te komen, dus naar de wc gaan was al een uitdaging op zich. Ik kon niet lopen en als ik dat al kon wist ik niet waarheen. Toen ik eindelijk een verpleger kon aanschieten bleek ik eerst te moeten betalen voor WC-papier. Toen ik van de WC af kwam was die net genoemde verpleger hem alweer gesmeerd, waardoor ik mezelf heb terug proberen te duwen in de rolstoel, wat niet lukte omdat dat stomme ding alleen rondjes kon rijden, vanwege een kapot wiel. Ik moest er bijna om lachen, zo idioot was het. Alles is hier trouwens stuk. Zo rijden bijna al hun roltafeltjes scheef, omdat minstens één van de vier wieltjes het heeft heeft begeven en hebben hun kasten (in Nederland alleen verkrijgbaar bij de kringloop) gebroken ruiten. Hygiëne schijnt belangrijk te zijn, want latex handschoenen gebruiken ze wel, maar als de vingertoppen van de handschoen kapot getrokken zijn waardoor je alsnog met je blote hand handelt, maakt dat dan weer niet zoveel uit. En als je even niet weet waar je het infuusbuisje moet laten die je uit iemands huid trekt (in dit geval de mijne) dan gooi je het bij gebrek aan een betere plek maar gewoon op de grond. Na mijn ontslag was ik blij naar het weeshuis te gaan, maar wilde ik ook een check doen in het private ziekenhuis in Accra (die duur is, maar wel goed!). Inmiddels ben ik daar nog steeds (slaap elke nacht in het hostel van mijn partnerorganisatie), aangezien ze mijn voet elke morgen willen verzorgen (lees: mijn pijngrens ophogen met alcoholdoekjes en dode huid verwijderen door in mn wond te roeren. Beeldend genoeg voor jullie? :D). Dat gaat nog even zo door en aan de ene kant ben ik blij dat ik nu onder goed toezicht sta en ik niet meer hoef na te denken hoe ik het zou doen op de paralympische spelen of hoe ik in de toekomst als moeder met één been zou functioneren, maar aan de andere kant baal ik óntzettend vanwege het feit dat ik al een week niks met mijn kinderen heb kunnen doen en dit deze week weer zo zal zijn hoogstwaarschijnlijk! Ik zou volgende week zaterdag mijn weeshuis verlaten en nog een week zelf gaan reizen voor ik echt naar huis ga, maar dat is inmiddels van de baan. Ik weet dat ik mijn laatste week in het weeshuis mag doorbrengen als het lukt, dus dat is waar ik mijn hoop op ga vestigen. Dat ik volgende week weer terug kan en nog één weekje van ze kan genieten om het goed af te sluiten...voor nu is het veel rust nemen, geduld hebben en accepteren. Iets waar ik normaal niet goed in ben, maar ja, it is what it is. Hoop dat het uiteindelijk nog een beetje wordt beloond! Hopelijk tot volgende week met wat beter nieuws :)

School, kralen en cacao...

Hoi iedereen, Allereerst: ik vond het heel leuk om de reacties te lezen op mijn vorige verslag. Je ervaringen kunnen delen is fijn en ik ben blij dat jullie deze met plezier wilden aanhoren :) Inmiddels ben ik een weekendje weg en dan maak je natuurlijk weer wat mee, maar toch wil ik ook nog wat kwijt over een ander belangrijk deel van mijn dagbesteding, dat is namelijk het schoolleven! Noemenswaardig, want net als de rest van mijn Ghana-ervaringen is dit vrij 'bijzonder' te noemen. 'S morgens om half 8 staat de schooltrotro klaar bij het weeshuis, of iets later, afhankelijk van het ochtendritme van de chauffeur. Onder luid geklets en met de radio op standje oorverdovend rijden we richting de school, terwijl de moeders aan de straat staan om hun kroost aan ons mee te geven. Door de deur of hup gewoon door het raam. Echt verantwoord zou het in Nederland niet zijn: officieel is er plek voor 16 man, maar onofficieel kunnen er best meer dan 25  kinderen mee. Er zijn in totaal vier combinatieklassen. De baby's en peuters zitten bij de vijf- en zesjarigen in de klas, een crèche is er niet echt. Honden nemen ook vaak een kijkje in het lokaal, dolle boel dus! De klas erboven heeft geen leraar, of althans, die is er formeel wel, maar heeft nog geen noodzaak gevoeld om op te komen dagen sinds ik hier ben. Ik geef hen daarom met een paar andere vrijwilligers les, of doe in ieder geval een poging tot. De eerste keer dat ik dat deed en vroeg wat ik ongeveer kon en moest doen omvatte de uitleg enkel het woord 'teach', waarna de lerares wegliep. Ik wist niet of deze kinderen uberhaupt tot 10 konden tellen, wist niet welke vakken ze kregen, zag wel een whiteboard, maar vond geen stift en lesboeken waren ook nergens te bekennen. Over in het diepe gegooid worden...nu de leraren begrijpen dat we enige handvatten nodig hebben gaat t beter. Maar het blijft lastig. Heb je eindelijk je lesstof op het bord, blijkt dat de helft van de kinderen niks kan doen vanwege het gebrek aan hun potlood, puntenslijper of schrift of regent het zo hard op de golfplaten daken (regenseizoen, en hoe!) dat niemand zich nog verstaanbaar kan maken. Eén keer in de week krijgen de kinderen godsdienst. Dat houdt in dat iedereen in één lokaal wordt gepropt en men uit alle macht godsliederen zingt, Engels of Afrikaans. Alle kinderen zingen uit volle borst mee, terwijl een lerares er een niet zo zuivere, maar overtuigende tweede stem doorheen zingt. Zowel de kinderen als leraren klappen en de oudste jongens van de school werken zich in het zweet met hun trommel- en djembégeroffel. Waar normaal gesproken de eenheid en harmonie ver te zoeken is in het schoolsysteem, is dat er in deze les des te meer. Iedereen deelt dezelfde passie, straalt dat uit en dat is prachtig om te zien! Dan over naar mijn weekend. Elise en ik zijn - met iets meer kilometers dan noodzakelijk - naar Bunso afgereden, waarvanuit we vandaag een kralendorp in Akim Abompe en een cacaoplantage in Adjeikrom hebben bezocht. Vergeleken met de plaatjes en verhalen uit mijn reisgids was dat kralendorp op het eerste gezicht nogal een deceptie, maar desondanks hebben we er een fantastische ochtend beleefd! In het bezoekerscentrum - een houten uit elkaar gevallen huisje van ongeveer acht vierkante meter - bleek een op het oog stokoud mannetje te zitten die als enige van het dorp de ambacht van het kralen maken nog beoefende. Hij heette ons drie keer welkom en zette met zijn laatste krachten een bankje in zijn hut, zodat we konden meekijken hoe hij zijn kralen van bauxiet produceerde en we ook nog een beetje konden meehelpen. Een intensief klusje! De kleinschaligheid, het knusse sfeertje en de openheid van het mannetje met zijn grote liefheidsgehalte waren heel bijzonder. We kwamen het dorp in als een toerist en verlieten het dorp als een gast... In Adjeikrom stopten we ook bij het bezoekerscentrum, maar behalve een moeder die haar baby een wasbeurt gaf in een teil water was er niemand aanwezig. Ze zou echter wel even iemand regelen en zonder van haar plaats te komen schreeuwde ze een aantal Afrikaanse kreten, waardoor er inderdaad na een paar minuten iemand aan kwam lopen die ons rond kon leiden. We volgden we hem twintig minuten lang door een sprookjesachtig dorpje, ons afvragend wanneer de tour ging beginnen, want tot nu toe had hij alleen maar gezwegen. Gelukkig kwamen we daadwerkelijk bij het cacaobomenbos aan en bleek de beste man toch te kunnen praten. Diepgaande informatie gaf hij niet, maar het was leuk om te zien hoe de vruchten groeien, hoe ze er van binnenuit zien, hoe ze smaken (lekker!) en hoe ze worden gedroogd en ze dán smaken (bitter, maar ook lekker!). Weer op weg naar ons hotel (een luxe, geen emmer over je hoofd maar een echte douche, en dat voor drie euro per nacht) bleek dat we op de heenweg flink waren afgezet door de taxi driver, de terugreis was namelijk vier keer zo goedkoop. Gelukkig kostte zelfs het afzetterij-bedrag omgerekend in euro's geen drol, dus de schade was relatief klein. Maar de volgende keer trappen we er niet in! Voor de ouders, oma's en anderen die zich zorgen maken over of ik wel genoeg eet, drink en slaap: hakuna matata. Zelfs een grote eter als ik krijgt een Ghanees bord eten niet leeg en fruit krijg ik twee keer per dag voorgeschoteld...ik kan straks in Nederland geen ananas meer zien. De diareeremmers zitten nog in de verpakking, ik heb nog steeds goeie poep :D En Ghanese muggen vinden mijn bloed niet lekker. De enige schade die ik heb opgelopen is een schaafwond op mijn voet, veroorzaakt door mezelf, omdat ik - al zoekende naar een zaklamp in m'n tas, want ja het was al donker en je zou maar es struikelen - een halve meter diepe kuil over het hoofd zag. Dat was het weer even voor nu. Hopelijk tot volgende week! Liefs, Esther

tweede update

Hallo iedereen, Het heeft even geduurd voordat ik weer iets ben gaan schrijven. Zondag had ik het plan naar een internetcafé te gaan, maar die was gesloten en in het weeshuis heb ik geen wifi. Nu schrijf ik dus alles op mn telefoon... Ik weet haast niet waar ik moet beginnen. De eerste anderhalve week is voorbij gevlogen, maar het lijkt toch of ik hier al best lang ben. Ik ben o.a. in Accra geweest om oriëntatiedagen te volgen, heb vijf dagen meegemaakt in het weeshuis en al ben al een weekendje weg geweest naar kakum national park en Cape Coast, een toeristische plek aan zee. Ik begin voor t gemak even helemaal vanaf t begin. En maak ff een lijstje met onderwerpen, handig voor mn overzicht haha. Cultuurshock Iedereen zei het al tegen me, in Ghana krijg je sowieso wel een cultuurshock. Helemaal omdat je naast de cultuurverschillen waarschijnlijk voor het eerst reist, misschien wel heimwee hebt en je in het diepe wordt gegooid. Die dingen heb ik redelijk doorstaan (al had ik wel een minitraantje op schiphol met t uitzwaaien ;) ), maar toen ik het vliegtuig uitstapte en door de straten van Accra zjoefde, begreep ik wel wat de definitie van een cultuurshock inhield. Werkelijk ALLES was anders. De chaos, de warmte, luid toeterende auto's, de enorme hoeveelheid mensen op straat. Ik had ogen te kort om alles gelijk in me op te nemen. Verwonderde me over elke suïcidale geit die de weg overstak, de vrouwen die met gemak dertig vissen, annanassen of waterzakjes op hun hoofd konden dragen en de enorme gaten en kuilen in de weg, waardoor spookrijden soms de beste optie bleek te zijn. Daarbij doet niemand de gordel om, ze hebben hier vrij veel vertrouwen in hun drivingskills. En het is wel zo, alles gaat altijd nèt goed. Hoewel. Elke taxi of trotro (soort busje waar zoveel mogelijk mensen in worden gepropt, of dieren, had gisteren gezelschap van een haan) waar ik in heb gezeten had een gebroken of gebarsten ruit. Mensen De mensen zijn over het algemeen heel vriendelijk. Ze proberen je altijd te helpen, vooral wanneer je de weg vraagt. En dat is fijn, want hier wordt nergens iets met bordjes aangegeven. De mannen zijn nogal fan van blanke vrouwen, ze spreken je vaak gelijk aan, openen hun zin met 'are you married?', vragen vervolgens of je hun vriend wil zijn en of je ook maar gelijk je nummer wilt geven. Dat is nu nog wel grappig, maar ik weet zeker dat ik er over een maand spuugzat van ben :p Wat ik ongelooflijk bijzonder vind is dat de kinderen hier naar je zwaaien, obruni naar je roepen (is blanke, betekent letterlijk 'achter de horizon') je hand pakken en vaak een eindje met je meelopen. Ze zijn altijd vrolijk en willen je naam weten. Ik heb een hele makkelijke naam, want net als half Nederland draagt half Ghana ook de naam Esther :) Eten Als je echt in een Ghanees tentje gaat eten staat je mond in brand bij de eerste hap. Het is nogal spicy, maar vaak houden de Ghanezen wel een beetje rekening met het feit dat wij blanken dat niet zo gewend zijn. Gerechten die je vaak eet zijn kip met rijst of fufu, een soort deegbal in een bord soep met kip of vis. Je eet met je handen en het liefst met je rechterhand, want eten met je linkerhand is hier nogal not done. Weeshuis Het weeshuis ligt in een heel klein dorpje langs een grote weg. Toen de kinderen met voor het eerst zagen renden ze allemaal op me af, omhelsden me en sprongen in mn armen of op mn rug, nek of waar dat nog meer mogelijk was. Nog steeds vechten ze soms letterlijk om me vast te houden of om op mn schoot te zitten. Soms zou ik willen dat ik vijf paar armen had. De kinderen zijn geweldig leuk en hebben namen als Esther, Tom en Ruth of bijzondere namen als Comfort, Bright en Patient. Het leven in het weeshuis is wel hard en armoedig. Ik heb ook weinig momenten meegemaakt dat er totale harmonie was. Elk moment van de dag huilt er iemand, vaak meerderen tegelijk. Vaak doordat ze geslagen worden door een ander kind of omdat ze gewoon doodmoe zijn of aandacht willen. S avonds worden er vieze matrasjes op de betonnen vloer gelegd en gaan ze met z'n dertigen TV kijken. De TV staat keihard en iedereen is druk. De kleinsten vallen vanzelf als eerste in slaap, terwijl de ouderen luid schreeuwend door ze heen rennen of met z'n allen op me willen liggen. De eerste keer dat ik deze situatie zag was ik vrij overrompeld. Mam, met je rust reinheid regelmaat motto zou je compleet flippen wanneer je dit zag ;) maar na een paar dagen ben je het gewend. Ik heb er dus nog steeds naar mn zin! Je kunt erg genieten van bepaalde momenten, zoals wanneer je ze kunt laten schateren of ze nieuwe dingen leert, zoals het aanleren van muizentrapjes maken :) Dat was een groot succes. Ze maakten er allemaal armbandjes van en kettingen, heel aandoenlijk. Geduldig zijn de kinderen helaas niet. Ik denk dat ze het nooit geleerd hebben en de kleinsten begrijpen me denk ik niet wanneer ik 'just a minute' of 'you're next' zeg. Je krijgt dan een scenario als dit: Madam, madam, madam, help me, Esther, Esther, madam Esther, help, madam, madam, madam, madam Esther, madam Esther, Esther, madam, enzovoort. Dertig kinderen die je hulp willen, tegelijk. Maakt je wel stressbestendig uiteindelijk ;) Cape Coast en Kakum national park Dit weekend ben ik weggeweest met Sandrina, mijn Zwitserse medevrijwilliger en Elise, een Belgische vrijwilliger die verderop in een ander weeshuis werkt. Het was heerlijk om te kunnen relaxen aan het strand. Kakum was ook een leuke ervaring! Je kunt er lopen op een brug dat over de regenwoudbomen is gebouwd. We hebben een nature walk gedaan om dieren te spotten. Veel gehoord, maar naast een onopvallend kikkertje, een ei en wat vlindertjes hebben we niks spectaculairs gezien. Gelukkig krijg ik van kleine beestjes ook al enige voldoening. Wel iets spectaculairs gevoeld trouwens. We zijn namelijk aangevallen door mieren. Het waren er duizenden, opeens was het hele looppad er vol mee. De gids wist niet hoe snel hij 'run, run!' moest zeggen. Ze zaten in onze schoenen, onze broek en beten ons overal. Volgens de gids hadden wij nog geluk omdat hij de dag ervoor hetzelfde mee had gemaakt tijdens een night walk, waarbij iedereen door de duisternis niet zag wat hen overkwam en men in totale paniek in huilen uitbarstte. Het was ook echt vreselijk, maar wel iets wat je nooit vergeet en waar ik uiteindelijk erg om kon lachen:) s Avonds zijn we nog wezen partyen. Superleuk, want alles gebeurt hier buiten, overal hoor je Afrikaanse muziek en drank is spotgoedkoop. Ik ga er maar een eind aan breien, want mijn verhaal is vast lang genoeg. Dit weekend hoop ik wat te laten horen weer, maar je weet nooit of het zal lukken dus ik beloof nog even niks;) Liefs, Esther

Hallo vanuit Ghana!

Hallo iedereen,

Bij deze een eerste update vanuit Ghana. Om iedereen gerust te stellen: ik heb mijn vliegreis overleefd, ben veilig aangekomen in mijn hostel, heb nog geen ebola en vermaak me hier prima!

Op dit moment ben ik bezig met orientatiedagen. Morgen zal ik naar mijn weeshuis vertrekken! Ik zit eigenlijk al een tijdje in dit internetcafe, en had ook al een heel verhaal getypt. De verbinding werd alleen verbroken, waardoor ik mijn hele tekst kwijt ben geraakt. Een beetje jammer! Maar dat schijnt hier redelijk normaal te zijn, dus we wennen er vast aan :) Ik heb helaas geen tijd meer om het verhaal overnieuw te typen, want de begeleidster - genaamd Getsie, of zo spreek je het in ieder geval uit - wil weer verder rijden. Ik beloof dat ik snel meer vertel, als ik mijn eigen tijd kan inplannen!

Liefs,
Esther

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Esther