Hallo allemaal,

Dit is mijn laatste blogverhaal. Mijn reis zit er namelijk op! Ik ben afgelopen zondagmiddag aangekomen in mijn oude, vertrouwde, koude kikkerlandje. Iets later dan gepland, want British Airways besloot mijn vlucht van Heathrow naar Amsterdam te cancelen en mijn backpack had zijn vlucht gemist. Ik kreeg deze de volgende dag gelukkig al thuisbezorgd, hetzij niet zonder kleerscheuren. Maar ach, mijn maandag bestond toch al voornamelijk uit schadeclaims invullen voor ziekte- en reiskostenvergoedingen (door mijn nieuwe vlucht moest ik eerst een tochtje maken naar Gatwick, en dat transferbussie is best duur), dus een claim voor damaged baggage kon er ook nog wel bij.

Hoewel ik alweer terug ben, wil ik toch graag wat vertellen over de laatste week, om mijn verslag volledig te maken.

Het belangrijkste: in mijn laatste week ben ik teruggekeerd naar het weeshuis! EINDELIJK. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar zelf wel erg op heb moeten aandringen. Toen ik in het ziekenhuis voor de zoveelste keer vroeg hoe lang ik nog elke dag moest komen opdagen en het antwoord 'at least two weeks' luidde, dacht ik: tot ziens. Niet dat ik haar niet serieus nam hoor. Maar 1. dat sloot de mogelijkheid uit om de kinderen nog mee te maken, 2. ik had inmiddels het gevoel gekregen dat elke verpleegster haar eigen theorietje en handelswijze had en ik door mijn abonnement op behandelkamer 2 nog de grootste expert was geworden op het gebied van wondverzorging en 3. ik denk dat als ik mijn leven lang in Ghana zou blijven wonen ik bij mijn begrafenis nog steeds een gapend gat in mijn voet zou hebben, want de genezing stond jammer genoeg de hele week al stil. Omdat ik een heel zielig, maar niet aangedikt verhaal vertelde over hoe erg het zou zijn mijn reis zo af te sluiten, mocht ik om de dag langskomen als compromis. In het weeshuis bleek later dat er twee Nederlandse vrijwilligers waren bijgekomen, waarvan er eentje verpleegster is. Ik natuurlijk dolblij, al kon de blijdschap van m'n moeder niet overtroffen worden. Dat ziekenhuis in Accra heb ik dus mooi niet meer gezien, want vanaf die dag had ik zorg aan huis. Yeay!

Elise, het meisje wat verpleegkunde heeft gestudeerd, bleek die week vaker nodig te zijn. Niet alleen ik had namelijk zo mijn probleempjes. Princilla, een weesmeisje van een jaar of negen, werd die week erg ziek. Ze heeft sinds mijn eerste aankomst in het weeshuis al last van haar arm en werd tot ik naar Accra moest behandeld door de lokale medicijnman: niet een rimpelmannetje met rastavlechtjes en enkel een lendendoekje om (ja lekker vooroordelend, maar die associatie had ik er altijd bij), maar gewoon een man in spijkerbroek met iets te veel kilo’s aan zijn lijf. Zijn geneeswijze is nogal traditioneel: hij gelooft in de kracht van kruiden, bomen en aardesoorten. Ik zal nooit zeggen dat die brouwseltjes van die man complete onzin zijn, maar als het echt ernstig wordt, en dat was zo in haar geval (haar arm kwam onder de blaren te zitten, sommige wel 4 centimeter groot!), prefereer ik voor haar toch wel een ‘echte’ arts! En dan nog weet je niet zeker of je goed zit, want de artsen in Ghana weten, zoals ik zelf dus ook heb ervaren, niet altijd waar ze mee bezig zijn, kennen het woord ‘steriel’ niet en laten je gerust uren wachten tot je aan de beurt bent (in haar geval 4,5 uur).

Het is naar en hartverscheurend om te zien wat zo’n meisje allemaal moet doorstaan. Ik schaamde me bijna om hoeveel zorgen ik me heb gemaakt om mijn eigen voet. Dat was er namelijk niks bij, of nou ja, dat was een stuk minder erg! Ook heel bijzonder om te zien dat ze, hoe jong ze ook is, zó sterk blijft, zo probeert niet te huilen, zo blijft benadrukken dat ze zich oké voelt, terwijl je in haar ogen ziet dat ze eigenlijk doodsbang is. Princilla is uiteindelijk in een ziekenhuis in Winneba opgenomen, waar ze meer gespecialiseerd zijn dan in Swedru. Hoewel ik dus voor mezelf niet meer naar het ziekenhuis hoefde die week, heb ik er toch heel wat bezoekuurtjes doorgebracht.

Gelukkig was er nog tijd voor wat anders. Wat ik heel leuk vond, was de dag dat ik met Elise en Myrthe, de Nederlandse vrijwilligers, matrassen ging kopen voor de kinderen. Ze hadden samen wel 1000 euro opgehaald, waar je – helemaal in Ghana – enorm veel mee kan doen! Deze matrassen zijn bedoeld voor in het nieuwe weeshuis, eind oktober zullen de kinderen namelijk verhuizen. Dat is fantastisch, want de nieuwe ruimte is groter en iedereen krijgt zijn eigen bed en gedeelde slaapkamer. Een enorme vooruitgang! Met 32 gebloemde en vrolijk gekleurde matrassen in de pick-up - het zag er hilarisch uit - kwamen we aan bij de kinderen, die ons al juichend en zwaaiend stonden op te wachten. Fantastisch vonden ze het! Ze begonnen een lied te zingen, waar onze namen persoonlijk in voorkwamen en we werden bedankt en door God gezegend. Dat voelde voor mij een beetje misplaatst, aangezien ik in tegenstelling tot Myrthe en Elise financieel nauwelijks wat had bijgedragen. Ik had enkel 1480 Cedi voorgeschoten, omdat de meiden pinproblemen hadden bij de bank. Maar om het prachtige lied van de kindertjes dan te onderbreken met ‘ho ho mij hoef je niet te bedanken, alle credits naar de rest’, ja, dat is dan net zo ongepast, ha ha.

Vrijdag, de dag voordat ik zou vertrekken, heb ik een kijkje genomen bij het nieuwe weeshuis. Ik ben samen met Charlotte (weeshuismoeder) aan de weg gaan staan om een taxi te pakken, want het is nog een eindje van het oude weeshuis vandaan. Je zult altijd zien dat wanneer je er echt eentje nodig hebt, er geen een langskomt. Na bijna een half uur wachten zonder enig succes zei Charlotte uit het niets: ‘do you mind if we take a motorcycle to the new house?’ Natuurlijk niet, HAD DAT GELIJK GEZEGD! WAAR WACHTEN WE NOG OP :D Met een behendige chauffeur, al rijdend over een ideaal mountainbikepad, terwijl je de wind door je haar voelt en je geniet van een zomers briesje in je gezicht, was dit weer een mooie ervaring op zich!

Maar dan breekt de laatste dag aan. Je weet dat je om 11 uur ´s ochtends wordt opgehaald en je zit er voortdurend aan te denken. Dit zijn je laatste paar uren, dit is misschien wel de laatste dag ooit dat je ze ziet. De kinderen, waar je zoveel plezier mee hebt beleefd, waar je zoveel van hebt geleerd en waar je toch ook gehecht aan bent geraakt. Als je dan hoort dat de ophaalauto pech heeft en het twee uur later wordt, ben je aan de ene kant blij, want je kan nog wat langer genieten, aan de andere kant wil je niet dat het langer duurt. De kinderen stellen zich in op wanneer je opgehaald zou worden, en hoe langer je moet wachten, hoe meer kinderen zeggen dat je niet moet gaan. Het is eigenlijk heel lief, maar ook droevig. Je wilt niet dat een kindje op je schoot zachtjes begint te snikken en een oudere jongen je in het Engels uitlegt dat hij huilt omdat je weggaat. Je waardeert het erg, maar het voelt ook dubbel als dezelfde jongen je een brief geeft (die ik pas in het vliegtuig mocht lezen), waarin staat dat hij elke dag verdrietig zal zijn vanaf de dag dat ik weer in Holland ben. Dat raakt je diep. Zoals je merkt, het afscheid was bij sommigen zwaar! En ook voor mij heel emotioneel. Ik vind het bijzonder dat ik ze eigenlijk maar drie weken heb meegemaakt, en toch zoveel van ze ben gaan houden. Aan de ene kant ben ik blij dat ik ze de liefde en aandacht heb kunnen bieden, die ze heel erg nodig hebben. Aan de andere kant voelt het ergens niet zo goed dat ik ze nu al weer verlaat. Gelukkig weet ik dat er nog twee hele fijne, goede vrijwilligers zijn die net zo hard hun best doen het ze naar hun zin te maken als ik. En voor mezelf is het een goede reden om Ghana en de kinderen weer eens een bezoekje te brengen!

Ik mis het land wel een beetje. De mensen waren zo lief. De warmte en de palm- en bananenbomen gaven je zo’n relaxt gevoel (al geven de roodgeeloranje boompjes in Nederland ook een mooi sfeerbeeld). Wat ik niet ga missen is de lucht! Eenmaal weer in je eigen land besef je hoe gezond en fris het hier ruikt. Misschien omdat Ghanezen vuilnis verbranden waar je bij staat en het iets te maken heeft met dat wij Nederlanders afgeschreven, oude, zwaar uitlaatgasproducerende busjes verschepen naar landen als Ghana, waar je om de haverklap ‘Janssen Textiel’ of ‘van Dijk Keukens en Badkamers’ voorbij ziet rijden…?

Hoe mooi het ook was, weer thuis zijn bij m’n vriendje en zijn grapjes die je zo lang niet hebt gehoord, en weer kunnen knuffelen met mijn kat die ik zo hebt gemist (die het overigens zelf geen reet boeit dat ik er weer ben, geloof ik), geeft ook een heerlijk gevoel. Het enige jammere is dat Tom me sinds mijn thuiskomst begroet met ‘Hoi Dettol’, aangezien ik nog steeds een enorme Dettol-lucht in mijn haar heb, doordat ik bij elke bucket shower twee drupjes van dat heftige spul heb gebruikt. Laten we hopen dat het er snel uitslijt.

Mijn reis is, ondanks mijn onverwachte tegenvaller, een fantastische ervaring geweest. Het was soms lastig en vermoeiend, maar het was het allemaal dubbel en dwars waard. Ik ben enorm blij en dankbaar dat ik een nieuw stukje wereld heb mogen ontdekken, die zo totaal anders is dan de wereld die ik altijd heb gekend. Het maakt je bewuster, rijker en wijzer, het maakt je blij! Zijn er mensen die mijn verslag lezen en zelf nog twijfelen of ze ook zo’n ervaring willen meemaken, dan wil ik bij deze je twijfel wegnemen: gewoon DOEN. Je zult er geen spijt van krijgen. Dat garandeer ik je J

Bedankt nogmaals voor de reacties en het medeleven, dat is toch ook een leuk stukje van je reis! Voor degenen die nog benieuwd zijn naar foto’s, ik heb eindelijk de mogelijkheid gehad er wat op te zetten. Het zijn niet alle foto’s, dus ben je benieuwd naar meer, kom maar eens langs op de koffie.

Daag!