Hallo daar, Ja ik dacht, laat ik maar weer eens wat van me laten horen. Er is immers alweer bijna een week voorbij. De tijd gaat zo snel hier, ook al is mijn leven momenteel alles behalve spannend en spectaculair! Ik zit namelijk nog steeds met mezelf opgescheept in het hostel in Accra, ga ook nog steeds elke dag trouw langs het ziekenhuis voor mijn 'wound dressing' en houd de hele dag rust, dat wil zeggen: ik lees een boek en speel potjes patience die me enigszins frustreren, omdat ik het van de dertig keer ik nog maar één keer heb uitgespeeld (maar ik zal niet stoppen tot ik weer succes heb!). O ja, en ik doe altijd een - soms wel drie uur durend - dutje. Mijn talent voor slapen komt goed van pas, want de dag vliegt zo voorbij. Toch het is vrij eenzaam hier, ik ben namelijk de enige gast. Normaal gesproken zijn hier de hele week door vrijwilligers die hun introductiedagen volgen, maar door de ebola-angst (die echt onterecht is, aldus de mensen hier) is Ghana momenteel helaas veel minder in trek...Maar: hoe vriendloos ik hier ook ben, op mijn mobiel was het de afgelopen dagen buitengewoon gezellig! Dat wil ik echt nog even zeggen: heel erg bedankt voor alle reacties, facebookberichten, mails en appjes met al jullie steunbetuigingen en beterschapswensen! Reageren op alles was al een dagbesteding op zich. Ik heb me geloof ik nog nooit zo rijk en geliefd gevoeld :) Dan verder, mijn wond dat voor mijn gevoel in een ver ver verleden een schaafwondje was, heelt goed! Wat enigszins bijzonder is, want mijn bacterie bleek resistent voor mijn antibiotica. Ik heb nu nieuwe antibiotica, dus hopelijk gaat het met m'n andere wond (er moest zo nodig een flinke bloedblaar bijkomen, die geprikt is en ook is geïnfecteerd) ook snel beter. Mijn voet is trouwens wel weer maatje mens gelukkig. Zondag kijken ze of het genoeg is verbeterd om niet meer elke dag langs te hoeven komen en dus weer terug te kunnen naar het weeshuis. Ik duim ervoor. Omdat ik de hele week al op mijn reet zit, heb ik nou niet echt dingen beleefd waarvan ik denk, dat moet ik de rest van de wereld laten weten! Echter hoor ik wel van veel mensen dat ze uitkijken naar een nieuw verslag. En omdat ik die niet alleen maar wil laten gaan over mijn sociale isolement en mijn vervelende kwaaltje, zal ik iets proberen te vertellen over mijn kleine opvallende en leuke momentjes van de week. Wat begint met: een lied in het ziekenhuis. Prachtig. Ik zat in de wachtkamer te wachten, inmiddels bijna in slaap vallend, want wachten in Ghana duurt nógal lang. Word ik opeens wakker geschud door eenverpleegster die zomaar spontaan een lied gaat zingen! In het Afrikaans, maar door de woorden Jezus, Amen en Halleluja was de strekking me enigszins duidelijk. Had ze gewoon even zin in, zo leek het. Het leuke was dat de wachtkamer op dat moment vrij vol zat en iedereen vrolijk begon mee te zingen. Toen het lied afgelopen was stond er een man op, gewoon een vader van een patiëntje die net als ik moest wachten, die er een gesproken gebed achteraan plakte. De spontaniteit waarmee het gebeurde en het enthousiasme waar iedereen gelijk in meeging maakte me blij verrast. Het geloof wordt hier zo ongedwongen en vredig gebracht, ik zou spontaan weer actief Christen worden! Dan nog iets opvallend, wat ook weer te maken heeft met de houding van Ghanese mensen. Elke keer dat ik mijn dagelijkse uitstapje maak naar het ziekenhuis zijn er mensen die me aanspreken. Dat ik de enige blanke hier ben stimuleert dat waarschijnlijk nog eens. Echter is inmiddels de openingszin 'Hello, let me give you my number' veranderd in 'what happened to your legg?'. Met mijn voet in het verband en met maar één slipper aan (die andere ligt nog steeds in het weeshuis, omdat hij toentertijd met mijn zwelling toch niet paste. Ik dacht waarschijnlijk dat het nooit meer over zou gaan, of zo) vestig je daar natuurlijk de aandacht op. In het begin was ik altijd zo vriendelijk een compact verslagje te geven van het hoe wat en waarom, maar tegenwoordig is mijn antwoord 'infected' en daar houdt het dan mee op. Het is allemaal oprecht aardig bedoeld, maar ik kan de vraag bijna niet meer aanhoren zo vaak wordt ie gesteld. En dan heb ik het nog niet gehad over werkelijk álle mensen die met het voorbij lopen 'sorry okay' naar me roepen, in mijn oren nog steeds klinkend alsof ze zichzelf de schuld geven van wat mij is overkomen. Dat vind ik dan wel weer grappig! Nog tijd voor een andere anekdote? Ja, nu ik toch in m'n digitale pen ben geklommen. Wat ik zei over dat ik de enige gast ben klopt, maar er loopt hier natuurlijk wel enig personeel rond. Tina, mijn contactpersoon hier in Ghana en werkend bij de partnerorganisatie van mijn vrijwilligersorganisatie, is hier regelmatig te vinden. Karakteristiek aan haar is dat ze haar radio en televisie altijd tegelijkertijd aan heeft staan. En dan niet eentje wat zachter zodat de ander beter is te verstaan. Het is alsof de apparaten een wedstrijdje houden wie het meeste volume heeft, maar er geen duidelijke winnaar uit komt. Ik heb ook het idee dat de hele wereld haar nodig heeft, want ze heeft drie telefoons waarvan er altijd wel eentje afgaat. Ze is voor mij persoonlijk een beetje een Big Momma. Ze eet goed denk ik, is altijd aardig, heeft een echte Afrikaanse lach en wil alles doen om me tevreden te stellen. Of liever gezegd, wil alles laten doen. Een beetje een diva is ze namelijk wel. Ze heeft hier zo haar hulpjes rondlopen, die niet alleen zorgen dat ik te eten krijg en naar het ziekenhuis word gebracht, maar die haar ook van alle gemakken voorzien. Wanneer ze iemand nodig heeft neemt ze niet de moeite haar kamer uit te komen, maar roept ze gewoon met vrij veel decibel zijn of haar naam, ervan uitgaande dat deze wel ergens in de buurt is. Als ze dan iemand roept om een zakje appels of haar laptop naar haar kamer te brengen, terwijl ze zelf nog geen meter van haar eigen deur vandaan staat, verbaas ik me altijd wel een beetje, maar het blijft een prachtig mens. Ik zou nog andere dingen kunnen vertellen, want al typend komen er altijd nieuwe dingen op in je hoofd, maar ik heb toch wat meer behoefte aan m'n slaap. Het is hier nog maar half negen, maar dat is tegenwoordig voor mij hoogste tijd om naar bed te gaan! Hanen genoeg hier die je 's morgens extreem vroeg weer wakker maken. Tot snel, wellicht ben ik bij m'n volgende verslag al thuis!