Sommigen van jullie begrijpen deze titel vast al wel, maar ook logisch als je denkt: 'huh, wat dan, hoezo?!'. De afgelopen week heb ik weer veel beleefd, maar leuk was anders... Vorige zondag, tijdens de terugreis naar ons weeshuis, voelde ik me niet zo goed. Ik had mijn ontbijt er die ochtend uitgegooid (in het restaurant, kon de wc niet eens redden, schaam me nog steeds dood) en hoe langer ik in de trotro zat, hoe meer last ik kreeg van mijn voet. Je weet wel, die voet waarmee ik een schaafwond had opgelopen, waar ik in mijn vorige verhaal nog zo luchtig en grappig over deed. Nou, zo grappig vond ik die wond inmiddels niet meer! Waar ik in de ochtend het idee had een middeltje te halen bij de apotheek, zei mijn oergevoel in de middag direct een ziekenhuis te bezoeken. Mijn voet had inmiddels namelijk de omvang van een olifantenpoot gekregen en begon nu écht zeer te doen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Daar gelijk cultuurshock 2 ondergaan, want de aanblik van het ziekenhuis van binnen was schokkend. Voor mijn reisgenootje reden genoeg om buiten te blijven, ik kon het haar niet kwalijk nemen. Zonder waarschuwing werd een niet fijn om naar te kijken bewusteloze vrouw naar buiten gebracht, werden doodzieke mensen gewoon in de hal verzorgd en was de rest van de wachtruimte gevuld met aan infuus zittende Ghanezen die duidelijk de zin van het leven even kwijt waren. Ikzelf werd ook nogal wanhopig, omdat ik de pijn niet meer verdroeg en ik niemand ook maar aanstalten zag maken me te helpen of me in elk geval te woord te staan. Van pure ellende zette ik het maar op een huilen, en dat bleek net als vroeger gelukkig te helpen. Mijn voet, die inmiddels duidelijk geïnfecteerd en opgezwollen was, werd schoongemaakt. Ik moest zelf in het gebouwtje ernaast nog even een injectievloeistof kopen en dan terugkomen. Ik wachtte een moment, omdat ik hoopte dat het een grapje was, maar toen dat niet zo bleek te zijn zette ik het maar op een hinkelen (van krukken hebben ze hier nog nooit gehoord en rolstoelen kunnen zonder hulp het ziekenhuis niet uit, doordat ze vast komen te zitten in het zandpad). Dat 'even' duurde uiteindelijk zo'n drie kwartier. Het ziekenhuis zelf was door zijn voorraad heen (een ziekenhuis zonder medicijnen, hoe verzin je het), het enige wat die meneer kon aanbieden was geouwehoer over een huwelijksaanzoek. Op dat moment echt het láátste waar ik zin in had! Ik was genoodzaakt zelf naar de apotheek te gaan wilde ik het krijgen. Al hinkelend en taxi in taxi uit belandde ik bij verschillende drugstores, bij nummer drie hadden we pas beet. Met mijn injectie (verpakt in een roze tijgerprinttasje, om het toch nog een beetje gezellig te maken) reed ik weer terug en bleek ik drie keer zoveel betaald te hebben, maar het kon me niet schelen. Ik had wat ik nodig had, moest over drie dagen terugkomen en alles kwam dan goed... Dat kwam het echter niet helemaal. De volgende dag werd ik wakker met hoge koorts en zweetaanvallen, reden genoeg om direct weer naar het ziekenhuis te gaan. Ik zou het geen tweede keer zo ver laten komen, denken dat het allemaal wel meevalt en het vanzelf wel weer overgaat. Eenmaal daar vertelde ik mijn verhaal, waarna de verpleegster me glazig aankeek alsof ik één of andere mongool was. Want ja, als ik over drie dagen moest terugkomen, wat kwam ik vandaag dan in vredesnaam doen? Ik was verbijsterd, wist van verbazing niks uit te brengen. Ze negeerde mijn zorgen over mijn koorts en het gezweet compleet, wilde m'n wond niet eens checken. Ik moest volgens de verpleegster maar weer naar huis gaan, maar ik weigerde en beval haar nu half jammerend uit onmacht om me alsjebliéft serieus te nemen. Mijn Ghanese chauffeur viel me bij. Dat leidde er gelukkig uiteindelijk toch toe dat ze mijn wond ging bekijken. Niet in een kamer (hoewel plek zat), nee, gewoon achterin de gang. Het was een vreselijk mens. Ik heb nog nooit in mijn leven iemand echt niet gemogen, heb nog nooit ook maar één vijand gehad. Maar aan haar had ik echt een hekel, een gloeiende. En dat was geloof ik wederzijds. Ik was naar haar mening denk ik een verwend Westers meisje, die alles weet en veel te veel vragen stelt. Maar ja, wij Westerlingen zijn dan ook gewend om te horen wat er met je gaat gebeuren, wat je krijgt ingespoten of krijgt toegediend en wat de verwachtingen ongeveer zijn. Hier in Afrika wordt je dat dus niet verteld. Je hoort te zwijgen, alles te accepteren en te vertrouwen op het kundige personeel (ahum). En ja, dat deed ik dus niet en geloof me, daar had ik alle reden toe. Ik had haar denk ik zwaar in haar functie beledigd. Gevolg was dat ze in het Afrikaans grappen over me maakte, met opzet m'n wond zo ruw behandelde dat ondanks dat ik m'n tanden op elkaar beet enkele kikjes me ontschoten en de tranen over m'n wangen rolden. Haar reactie: stop crying and stop talking to me. I have to do this, otherwise I have to cut your legg off. Heel geruststellend... Dat ik die avond in het ziekenhuis moest slapen, was na wat navragen volgens haar maar een slechte grap om me op te jagen. Echter, de dokter die ik erna sprak was serieus en had een andere mening, die wilde namelijk echt dat ik de nacht daar doorbracht. Dus lag ik opeens in een bed - à la judomat op wielen, geen kussens en geen lakens - en kreeg ik een infuus aangelegd. Hoe, waarom, voor hoe lang; ik had geen idee. Ik heb me nog nooit eerder zo alleen gevoeld. God wat heb je op zo'n moment je familie nodig en wat besef je dan ineens goed wat belangrijk voor je is. En de dokters steeds maar vragen of mijn vriendje in town is. Nee, aan de andere kant van de wereld net als de rest van iedereen die ik ken en dat is kut, ja! Ook 's nachts was 'minder fijn'. Toen deed het call-knopje het niet of had men geen zin om te komen, dus naar de wc gaan was al een uitdaging op zich. Ik kon niet lopen en als ik dat al kon wist ik niet waarheen. Toen ik eindelijk een verpleger kon aanschieten bleek ik eerst te moeten betalen voor WC-papier. Toen ik van de WC af kwam was die net genoemde verpleger hem alweer gesmeerd, waardoor ik mezelf heb terug proberen te duwen in de rolstoel, wat niet lukte omdat dat stomme ding alleen rondjes kon rijden, vanwege een kapot wiel. Ik moest er bijna om lachen, zo idioot was het. Alles is hier trouwens stuk. Zo rijden bijna al hun roltafeltjes scheef, omdat minstens één van de vier wieltjes het heeft heeft begeven en hebben hun kasten (in Nederland alleen verkrijgbaar bij de kringloop) gebroken ruiten. Hygiëne schijnt belangrijk te zijn, want latex handschoenen gebruiken ze wel, maar als de vingertoppen van de handschoen kapot getrokken zijn waardoor je alsnog met je blote hand handelt, maakt dat dan weer niet zoveel uit. En als je even niet weet waar je het infuusbuisje moet laten die je uit iemands huid trekt (in dit geval de mijne) dan gooi je het bij gebrek aan een betere plek maar gewoon op de grond. Na mijn ontslag was ik blij naar het weeshuis te gaan, maar wilde ik ook een check doen in het private ziekenhuis in Accra (die duur is, maar wel goed!). Inmiddels ben ik daar nog steeds (slaap elke nacht in het hostel van mijn partnerorganisatie), aangezien ze mijn voet elke morgen willen verzorgen (lees: mijn pijngrens ophogen met alcoholdoekjes en dode huid verwijderen door in mn wond te roeren. Beeldend genoeg voor jullie? :D). Dat gaat nog even zo door en aan de ene kant ben ik blij dat ik nu onder goed toezicht sta en ik niet meer hoef na te denken hoe ik het zou doen op de paralympische spelen of hoe ik in de toekomst als moeder met één been zou functioneren, maar aan de andere kant baal ik óntzettend vanwege het feit dat ik al een week niks met mijn kinderen heb kunnen doen en dit deze week weer zo zal zijn hoogstwaarschijnlijk! Ik zou volgende week zaterdag mijn weeshuis verlaten en nog een week zelf gaan reizen voor ik echt naar huis ga, maar dat is inmiddels van de baan. Ik weet dat ik mijn laatste week in het weeshuis mag doorbrengen als het lukt, dus dat is waar ik mijn hoop op ga vestigen. Dat ik volgende week weer terug kan en nog één weekje van ze kan genieten om het goed af te sluiten...voor nu is het veel rust nemen, geduld hebben en accepteren. Iets waar ik normaal niet goed in ben, maar ja, it is what it is. Hoop dat het uiteindelijk nog een beetje wordt beloond! Hopelijk tot volgende week met wat beter nieuws :)