Hallo iedereen, Het heeft even geduurd voordat ik weer iets ben gaan schrijven. Zondag had ik het plan naar een internetcafé te gaan, maar die was gesloten en in het weeshuis heb ik geen wifi. Nu schrijf ik dus alles op mn telefoon... Ik weet haast niet waar ik moet beginnen. De eerste anderhalve week is voorbij gevlogen, maar het lijkt toch of ik hier al best lang ben. Ik ben o.a. in Accra geweest om oriëntatiedagen te volgen, heb vijf dagen meegemaakt in het weeshuis en al ben al een weekendje weg geweest naar kakum national park en Cape Coast, een toeristische plek aan zee. Ik begin voor t gemak even helemaal vanaf t begin. En maak ff een lijstje met onderwerpen, handig voor mn overzicht haha. Cultuurshock Iedereen zei het al tegen me, in Ghana krijg je sowieso wel een cultuurshock. Helemaal omdat je naast de cultuurverschillen waarschijnlijk voor het eerst reist, misschien wel heimwee hebt en je in het diepe wordt gegooid. Die dingen heb ik redelijk doorstaan (al had ik wel een minitraantje op schiphol met t uitzwaaien ;) ), maar toen ik het vliegtuig uitstapte en door de straten van Accra zjoefde, begreep ik wel wat de definitie van een cultuurshock inhield. Werkelijk ALLES was anders. De chaos, de warmte, luid toeterende auto's, de enorme hoeveelheid mensen op straat. Ik had ogen te kort om alles gelijk in me op te nemen. Verwonderde me over elke suïcidale geit die de weg overstak, de vrouwen die met gemak dertig vissen, annanassen of waterzakjes op hun hoofd konden dragen en de enorme gaten en kuilen in de weg, waardoor spookrijden soms de beste optie bleek te zijn. Daarbij doet niemand de gordel om, ze hebben hier vrij veel vertrouwen in hun drivingskills. En het is wel zo, alles gaat altijd nèt goed. Hoewel. Elke taxi of trotro (soort busje waar zoveel mogelijk mensen in worden gepropt, of dieren, had gisteren gezelschap van een haan) waar ik in heb gezeten had een gebroken of gebarsten ruit. Mensen De mensen zijn over het algemeen heel vriendelijk. Ze proberen je altijd te helpen, vooral wanneer je de weg vraagt. En dat is fijn, want hier wordt nergens iets met bordjes aangegeven. De mannen zijn nogal fan van blanke vrouwen, ze spreken je vaak gelijk aan, openen hun zin met 'are you married?', vragen vervolgens of je hun vriend wil zijn en of je ook maar gelijk je nummer wilt geven. Dat is nu nog wel grappig, maar ik weet zeker dat ik er over een maand spuugzat van ben :p Wat ik ongelooflijk bijzonder vind is dat de kinderen hier naar je zwaaien, obruni naar je roepen (is blanke, betekent letterlijk 'achter de horizon') je hand pakken en vaak een eindje met je meelopen. Ze zijn altijd vrolijk en willen je naam weten. Ik heb een hele makkelijke naam, want net als half Nederland draagt half Ghana ook de naam Esther :) Eten Als je echt in een Ghanees tentje gaat eten staat je mond in brand bij de eerste hap. Het is nogal spicy, maar vaak houden de Ghanezen wel een beetje rekening met het feit dat wij blanken dat niet zo gewend zijn. Gerechten die je vaak eet zijn kip met rijst of fufu, een soort deegbal in een bord soep met kip of vis. Je eet met je handen en het liefst met je rechterhand, want eten met je linkerhand is hier nogal not done. Weeshuis Het weeshuis ligt in een heel klein dorpje langs een grote weg. Toen de kinderen met voor het eerst zagen renden ze allemaal op me af, omhelsden me en sprongen in mn armen of op mn rug, nek of waar dat nog meer mogelijk was. Nog steeds vechten ze soms letterlijk om me vast te houden of om op mn schoot te zitten. Soms zou ik willen dat ik vijf paar armen had. De kinderen zijn geweldig leuk en hebben namen als Esther, Tom en Ruth of bijzondere namen als Comfort, Bright en Patient. Het leven in het weeshuis is wel hard en armoedig. Ik heb ook weinig momenten meegemaakt dat er totale harmonie was. Elk moment van de dag huilt er iemand, vaak meerderen tegelijk. Vaak doordat ze geslagen worden door een ander kind of omdat ze gewoon doodmoe zijn of aandacht willen. S avonds worden er vieze matrasjes op de betonnen vloer gelegd en gaan ze met z'n dertigen TV kijken. De TV staat keihard en iedereen is druk. De kleinsten vallen vanzelf als eerste in slaap, terwijl de ouderen luid schreeuwend door ze heen rennen of met z'n allen op me willen liggen. De eerste keer dat ik deze situatie zag was ik vrij overrompeld. Mam, met je rust reinheid regelmaat motto zou je compleet flippen wanneer je dit zag ;) maar na een paar dagen ben je het gewend. Ik heb er dus nog steeds naar mn zin! Je kunt erg genieten van bepaalde momenten, zoals wanneer je ze kunt laten schateren of ze nieuwe dingen leert, zoals het aanleren van muizentrapjes maken :) Dat was een groot succes. Ze maakten er allemaal armbandjes van en kettingen, heel aandoenlijk. Geduldig zijn de kinderen helaas niet. Ik denk dat ze het nooit geleerd hebben en de kleinsten begrijpen me denk ik niet wanneer ik 'just a minute' of 'you're next' zeg. Je krijgt dan een scenario als dit: Madam, madam, madam, help me, Esther, Esther, madam Esther, help, madam, madam, madam, madam Esther, madam Esther, Esther, madam, enzovoort. Dertig kinderen die je hulp willen, tegelijk. Maakt je wel stressbestendig uiteindelijk ;) Cape Coast en Kakum national park Dit weekend ben ik weggeweest met Sandrina, mijn Zwitserse medevrijwilliger en Elise, een Belgische vrijwilliger die verderop in een ander weeshuis werkt. Het was heerlijk om te kunnen relaxen aan het strand. Kakum was ook een leuke ervaring! Je kunt er lopen op een brug dat over de regenwoudbomen is gebouwd. We hebben een nature walk gedaan om dieren te spotten. Veel gehoord, maar naast een onopvallend kikkertje, een ei en wat vlindertjes hebben we niks spectaculairs gezien. Gelukkig krijg ik van kleine beestjes ook al enige voldoening. Wel iets spectaculairs gevoeld trouwens. We zijn namelijk aangevallen door mieren. Het waren er duizenden, opeens was het hele looppad er vol mee. De gids wist niet hoe snel hij 'run, run!' moest zeggen. Ze zaten in onze schoenen, onze broek en beten ons overal. Volgens de gids hadden wij nog geluk omdat hij de dag ervoor hetzelfde mee had gemaakt tijdens een night walk, waarbij iedereen door de duisternis niet zag wat hen overkwam en men in totale paniek in huilen uitbarstte. Het was ook echt vreselijk, maar wel iets wat je nooit vergeet en waar ik uiteindelijk erg om kon lachen:) s Avonds zijn we nog wezen partyen. Superleuk, want alles gebeurt hier buiten, overal hoor je Afrikaanse muziek en drank is spotgoedkoop. Ik ga er maar een eind aan breien, want mijn verhaal is vast lang genoeg. Dit weekend hoop ik wat te laten horen weer, maar je weet nooit of het zal lukken dus ik beloof nog even niks;) Liefs, Esther