Hoi iedereen, Allereerst: ik vond het heel leuk om de reacties te lezen op mijn vorige verslag. Je ervaringen kunnen delen is fijn en ik ben blij dat jullie deze met plezier wilden aanhoren :) Inmiddels ben ik een weekendje weg en dan maak je natuurlijk weer wat mee, maar toch wil ik ook nog wat kwijt over een ander belangrijk deel van mijn dagbesteding, dat is namelijk het schoolleven! Noemenswaardig, want net als de rest van mijn Ghana-ervaringen is dit vrij 'bijzonder' te noemen. 'S morgens om half 8 staat de schooltrotro klaar bij het weeshuis, of iets later, afhankelijk van het ochtendritme van de chauffeur. Onder luid geklets en met de radio op standje oorverdovend rijden we richting de school, terwijl de moeders aan de straat staan om hun kroost aan ons mee te geven. Door de deur of hup gewoon door het raam. Echt verantwoord zou het in Nederland niet zijn: officieel is er plek voor 16 man, maar onofficieel kunnen er best meer dan 25  kinderen mee. Er zijn in totaal vier combinatieklassen. De baby's en peuters zitten bij de vijf- en zesjarigen in de klas, een crèche is er niet echt. Honden nemen ook vaak een kijkje in het lokaal, dolle boel dus! De klas erboven heeft geen leraar, of althans, die is er formeel wel, maar heeft nog geen noodzaak gevoeld om op te komen dagen sinds ik hier ben. Ik geef hen daarom met een paar andere vrijwilligers les, of doe in ieder geval een poging tot. De eerste keer dat ik dat deed en vroeg wat ik ongeveer kon en moest doen omvatte de uitleg enkel het woord 'teach', waarna de lerares wegliep. Ik wist niet of deze kinderen uberhaupt tot 10 konden tellen, wist niet welke vakken ze kregen, zag wel een whiteboard, maar vond geen stift en lesboeken waren ook nergens te bekennen. Over in het diepe gegooid worden...nu de leraren begrijpen dat we enige handvatten nodig hebben gaat t beter. Maar het blijft lastig. Heb je eindelijk je lesstof op het bord, blijkt dat de helft van de kinderen niks kan doen vanwege het gebrek aan hun potlood, puntenslijper of schrift of regent het zo hard op de golfplaten daken (regenseizoen, en hoe!) dat niemand zich nog verstaanbaar kan maken. Eén keer in de week krijgen de kinderen godsdienst. Dat houdt in dat iedereen in één lokaal wordt gepropt en men uit alle macht godsliederen zingt, Engels of Afrikaans. Alle kinderen zingen uit volle borst mee, terwijl een lerares er een niet zo zuivere, maar overtuigende tweede stem doorheen zingt. Zowel de kinderen als leraren klappen en de oudste jongens van de school werken zich in het zweet met hun trommel- en djembégeroffel. Waar normaal gesproken de eenheid en harmonie ver te zoeken is in het schoolsysteem, is dat er in deze les des te meer. Iedereen deelt dezelfde passie, straalt dat uit en dat is prachtig om te zien! Dan over naar mijn weekend. Elise en ik zijn - met iets meer kilometers dan noodzakelijk - naar Bunso afgereden, waarvanuit we vandaag een kralendorp in Akim Abompe en een cacaoplantage in Adjeikrom hebben bezocht. Vergeleken met de plaatjes en verhalen uit mijn reisgids was dat kralendorp op het eerste gezicht nogal een deceptie, maar desondanks hebben we er een fantastische ochtend beleefd! In het bezoekerscentrum - een houten uit elkaar gevallen huisje van ongeveer acht vierkante meter - bleek een op het oog stokoud mannetje te zitten die als enige van het dorp de ambacht van het kralen maken nog beoefende. Hij heette ons drie keer welkom en zette met zijn laatste krachten een bankje in zijn hut, zodat we konden meekijken hoe hij zijn kralen van bauxiet produceerde en we ook nog een beetje konden meehelpen. Een intensief klusje! De kleinschaligheid, het knusse sfeertje en de openheid van het mannetje met zijn grote liefheidsgehalte waren heel bijzonder. We kwamen het dorp in als een toerist en verlieten het dorp als een gast... In Adjeikrom stopten we ook bij het bezoekerscentrum, maar behalve een moeder die haar baby een wasbeurt gaf in een teil water was er niemand aanwezig. Ze zou echter wel even iemand regelen en zonder van haar plaats te komen schreeuwde ze een aantal Afrikaanse kreten, waardoor er inderdaad na een paar minuten iemand aan kwam lopen die ons rond kon leiden. We volgden we hem twintig minuten lang door een sprookjesachtig dorpje, ons afvragend wanneer de tour ging beginnen, want tot nu toe had hij alleen maar gezwegen. Gelukkig kwamen we daadwerkelijk bij het cacaobomenbos aan en bleek de beste man toch te kunnen praten. Diepgaande informatie gaf hij niet, maar het was leuk om te zien hoe de vruchten groeien, hoe ze er van binnenuit zien, hoe ze smaken (lekker!) en hoe ze worden gedroogd en ze dán smaken (bitter, maar ook lekker!). Weer op weg naar ons hotel (een luxe, geen emmer over je hoofd maar een echte douche, en dat voor drie euro per nacht) bleek dat we op de heenweg flink waren afgezet door de taxi driver, de terugreis was namelijk vier keer zo goedkoop. Gelukkig kostte zelfs het afzetterij-bedrag omgerekend in euro's geen drol, dus de schade was relatief klein. Maar de volgende keer trappen we er niet in! Voor de ouders, oma's en anderen die zich zorgen maken over of ik wel genoeg eet, drink en slaap: hakuna matata. Zelfs een grote eter als ik krijgt een Ghanees bord eten niet leeg en fruit krijg ik twee keer per dag voorgeschoteld...ik kan straks in Nederland geen ananas meer zien. De diareeremmers zitten nog in de verpakking, ik heb nog steeds goeie poep :D En Ghanese muggen vinden mijn bloed niet lekker. De enige schade die ik heb opgelopen is een schaafwond op mijn voet, veroorzaakt door mezelf, omdat ik - al zoekende naar een zaklamp in m'n tas, want ja het was al donker en je zou maar es struikelen - een halve meter diepe kuil over het hoofd zag. Dat was het weer even voor nu. Hopelijk tot volgende week! Liefs, Esther